The last home page

Having recorded all the houses I lived in a few years ago, it is about time that I do the same for my wife and complete the number of posts on this subject.
Although she likes to see herself as a Loosduinen native, the truth is that she, like me, was born in The Hague. It is likely that her place of birth was caused by the fact that the Netherlands was suffering under German occupation. During WW2 about 8000 houses in The Hague have been demolished to allow for the construction of the Atlantikwall, the German line of defense against an invasion of British and allied troops. So when people married, there was no guarantee that there was a house available for the newly weds. That was also the case when my parents in law got married in 1942. My wife's father was the eldest son of a family with 14 (!) children, the last one being born in that very same year 1942. It will be no surprise that there was no space left in that house to accommodate another family in the making.
Although the parents of my mother-in-law did not live in spacious circumstances either, there apparently was some space left there for the happy couple to live in. It was smack in the middle of the working-class district called Transvaal.

Kockstraat, The Hague

My parents-in-law got married on Oct. 28, 1942 and ten months later, on Aug. 29, 1943 their daughter Adriana came to life. They lived in the 4th portico on the 2nd floor, number 81. Eight months after this event the now family of three moved to nearby 11 Kritzingerstraat where they had a home all to themselves. It was May 4, 1944.

Kritzingerstraat, The Hague

The house was on the 1st floor near the lamppost on the right hand side of the street. At the time my father-in-law was a laborer in the rubber factory Vredestein in Loosduinen. Their main product was tyres. He also worked as a stoker in the horticulture where mainly tomatoes were grown. Although the distance to his work was not very significant, a couple of miles, having a house in Loosduinen was preferable. But they had to wait until a couple of months after the war to get a house there. On Sept. 29, 1945 they moved to 37 Evertsenstraat*. The house is beyond the lamppost on the left.

Evertsenstraat, Loosduinen

Here my wife spent her youth with her grandparents and most of their 14 children living very nearby on number 33.

Festivities in the Evertsenstraat approx. 1947

During the post-war years often there were festivities in the Evertsenstraat and the streets adjacent thereto. The above picture shows "front runners" (f.l.t.r.) Riet Orie, Sonja Orie (both aunts of my wife), Adriana Orie en Corrie Duijvestein, a girl living next door.
The last house Adriana, better known today as Jeanne, lived in before she married, was also situated in Loosduinen, in the street formerly known as Kijkduinsestraat. Today this is the Pisuissestraat named after a well known singer and comedian who was murdered in Amsterdam in 1927.

Pisuissestraat, Loosduinen

Around July/August 1963 the family moved into a newly built apartment building. Number 88 was theirs. It is on the first floor to the very right. From her bedroom Jeanne could see where her fiancé lived in the next block. And from there on (1965) they happily lived together.

* Today the name is Stadstuinen

Photo credits:
Festivities: private collection
All others: http://www.haagsebeeldbank.nl/

The big question is, is he related?

Mario Götze beats Argentina goalie Romero during
the world championship finals on July 13, 2014

Last Sunday Argentina and Germany were the opponents in the 2014 soccer world championship finals in Brasil. They played a superb match which resulted in a draw (0-0) after 90 minutes. In the 113th minute substitute Mario Götze defeated Argentinian goalie Sergio Germán (sic) Romero and scored the winning goal.
Now, that poses a question. Could it be that  he is a distant relative of my wife? Obviously that thought would not have occurred to me if his name would have been Schmidt or Schulze. The number of people bearing those names, also in Holland, easily runs into the thousands. But despite the fact that the Götze name may not be rare, I think it is not very widespread. So let me explain where that connection might be.

The relationship between Emma Götze
 and my wife Adriana

As you can see in the diagram the grandfather of my wife, Nicolaas Orie, had a brother Hendrikus. And he was married to Emma Augusta Mathilda Götze. So she was an aunt of my father in law. And that makes her a great aunt of my wife. That is not too distant. In fact I have known her as well because at the time we all lived in Loosduinen which today is part of The Hague.
Emma was born in Elsfleth a/d Weser on May 25, 1910. Her birthplace is located near Bremen in Germany. In those days it was not uncommon for German girls to work as a maid abroad. And that is how she ended up in Holland, probably in The Hague. The marriage with Hendrikus took place there on Oct. 7, 1931.
I do not know much about soccer player Mario Götze. He was born in Memmingen (Bayern) on June 3, 1992. And that is a long way from Elsfleth, some 750 kilometers to the south. So whether there is a connection remains to be seen. Maybe a German fellow genealogist can shed some light here.

Emma Augusta Mathilda Götze
Elsfleth 25-5-1910 / The Hague 5-9-1975

Soccer photo credit: Kai Pfaffenbach/Reuters

More homely houses

Houses damaged by the 1953 flood

Last week I started this series about all the houses I ever lived in. It started with the house where I was born in 1944. The last one shown then, in fact it was number 6, brought us to 1953. That was the year large parts of southwest Netherlands were flooded. As a consequence thereof close to 2,000 people died during the night of February 1, 1953. During the morning of that very same day my mother told me that I would be living with a family in a place called Huizen. It is situated on the borders of the IJsselmeer in the middle of the country. 

133 Nieuw Bussumerweg, Huizen

I lived there for about a year from August 1953 to September 1954. It was a fairly large house but so was the G. family living there. It consisted of 4 boys, 3 girls and their parents of course. I remember I had a great time there but after a year my stay came to an end.

46 Mimosastraat, Den Haag

We are still talking about the period less than ten years after WW2. The housing situation in Holland was such that it was quite common for two families to share a single house. And for us this situation was no different. So my mother obtained a floor in a house owned by acquaintances, Mr. and Mrs.  Van W-D. van L. The house was situated in the part of The Hague called Bohemen. It was just a ten minute bike ride away from coastal Kijkduin where my father and grandparents lived before the war. The Mimosastraat house was our residence between September 1954 and early 1958. It is the house in the middle with the two lamps switched on. We lived on the second floor.

10 Tramstraat, Den Haag-Loosduinen

And then finally, 13 years after the war, my mother managed to get a house all to herself and to her two sons. Again this house was very close to Kijkduin and the North Sea beach. It was situated in the former village of Loosduinen, now part of The Hague. We lived in the house with the white curtains on the second floor from early 1958 until September 1963.
For me this was a very happy move because here I met the girl who is still my wife today. That memorable event took place during the first half of 1959. 

124 Pisuissestraat, Den Haag-Loosduinen

In 1963 new apartments were built just around the corner from where we lived. This opportunity was too good to be true, a new house with an acceptable rent! So we moved again. Our house is in the block to the very left and just out of sight. I lived there until the day I married on October 29, 1965. Until that same date my future bride lived  in the block that is pictured so prominently here. Her parents lived on the first floor to the very right. Together we moved to the neighboring city of Rijswijk.

To be continued

Photo credits
'Damaged houses' taken from Wikipedia
'Pisuissestraat' has been scanned from a picture postcard I have
The color pictures have been taken by myself on April 11, 2012, Jan. 18, 2012 and Feb. 22, 2007 resp.

Sepia Saturday - Classy pictures

This week's theme picture tries to steer us in the direction of boys, libraries and/or books. With a little fantasy subjects such as old buildings and central heatings come to mind. I can't connect any of these notions to any of the numerous photo's stored -literally- in my shoe box archive. Apparently I suffer from subconscious Sepia Saturday thoughts during nighttime. Because when I woke up this morning the word 'education' popped up and I had to think about a number of old school photo's I have. And old school photo's by definition have been taken in old buildings. With a sigh of relief I got out of bed and started this post. I have to be honest here, I had breakfast first. Just in case you would worry about that.

Nicolaas Orie (1897-1977) bottom row, third from the left

This picture shows my wife's paternal grandfather Nicolaas Orie in grammar school. He was born in the village of Loosduinen near The Hague. We estimate that he is about 10 years old here. What strikes me most in this picture is his serious look. In fact many of his fellow pupils show a similar expression. There are only one or two faces where a smile can be detected. That is not very surprising if you realize that Nicolaas was the eldest of nine children. So I assume he had to earn his keep and probably more. Likely other boys had similar duties. 
Seven boys are wearing the type of knotted tie that I have seen recently in someone else's blog post; I forgot who that was, sorry. Possibly that picture has been made in the same time frame.
No girls in this picture! A possible reason can be that Nicolaas was on a Roman Catholic school with separate classes for girls.

Johanna Huberta de Langen (*1917) second row, third from the right

Possibly because of the lamp that hangs from the ceiling, I find this a typical 20s classroom. In it is my mother. I estimate she is 6 or 7 years old here so the photo can be dated around 1923/24. The school is the Herman Bavinckschool in the Cypresstraat, The Hague. Compared to the first picture this seems like a fairly large class, even by today's standards: 34 students of which 16 girls. (In Nicolaas' class I count 24 pupils.) In total there are 9 boys wearing a navy type blouse.

Lena Bakker (1880-1959), see arrow

I had to put the pieces of this picture together, literally. It shows my paternal grandmother when she was approx 10 years old. So we are talking 1890 here. Lena was born in Heenvliet, a small village in the south of the province of South Holland. So I presume she went to school there as well. The thing that strikes me most is the resemblance to her grandchild Marijke. In total I see 35 pupils and one teacher. Possibly there are a few lady teachers in the middle of the photo. If that is so, this may be the complete population of this village school.
In case you wonder where the red arrow came from, my father put it there. He used this picture for a presentation when his parents had been married 25 years in 1938. He apparently felt the need to point out to his audience who his mother was.
Curious to see more kids or books or..., go to Sepia Saturday and enjoy yourself.

Vandaag ... (6)

For a summary in English, please scroll down.
Vandaag is het vijf jaar geleden dat mijn schoonvader Hendrik Jacobus Orie is overleden. Hij is 88 jaar oud geworden. Zijn wieg stond in de Kijkduinsestraat* te Loosduinen waar hij op 23-11-1918 geboren is. (Loosduinen was toen nog een dorp met een eigen burgemeester. Ondanks verzet door burgemeester Hovy, werd het in 1923 door Den Haag geannexeerd.) Henk was het eerste kind van Nicolaas Orie (1897-1977) en Adriana van Asten (1898-1979). Zij kregen in totaal 14 kinderen. Acht daarvan werden geboren in de periode 1918-1928. Het verbaast dus niet dat Henk ternauwernood de lagere school heeft afgemaakt. Voor langdurige studies was geen tijd, er moest gewerkt worden. En dat heeft hij eigenlijk zijn hele leven gedaan, werken, veel en hard. In het begin waarschijnlijk veel bij tuinders. Toen hij verkering kreeg met zijn latere vrouw Trijntje Sibbeltje (Truus) Venema, werkte hij als rubberbewerker bij Vredestein aan de Haagweg. Daar is hij tot na de oorlog (10-2-1947) gebleven. Tijdens zijn Vredesteinperiode was hij tot 27-11-1948 ook ijsmaker bij IJstaria Loosduinen, Kijkduinsestraat 3b-3d. Dat deel van de Kijkduinsestraat heet nu Arnold Spoelstraat.

IJs maken bij "IJstaria Loosduinen" later bekend
onder de naam "cafetaria Jenny"; eigenaar Guus Duykers.

Daarna volgt een periode hard werken, letterlijk vaak dag en nacht. Van 's avonds 6 tot 's ochtends 6 uur stookte hij op tuinderijen om de verwarming aan de praat te houden. Elke nacht moesten daar letterlijk tonnen cokes in geschept worden. Hij kon daar spannend over vertellen, over hoe de druk in zo'n ketel steeds hoger werd opgevoerd door de veiligheidsklep met een steen te verzwaren. Niet geheel ongevaarlijk, lijkt mij maar in ieder geval is de fatale klap gelukkig uitgebleven. Dat stoken en ook lassen deed hij tot 24-8-1957 o.m. bij A.C. van Spronsen.

Henk bezig met het ontslakken van de Lancashire-
ketel bij Van Spronsen aan de Haagweg in Loosduinen.

Overdag werkte hij vaak ook nog bij tuinders. Het gewas, b.v. komkommers en tomaten, moesten bespoten worden met het gif parathion, een insecticide dat al jaren verboden is. Geen fris karweitje dus en maskers waren maar onhandig...
In die periode ontwikkelt hij zich tot een zeer vakbekwaam autogeen lasser. Op 24-2-1955 doet hij met succes examen bij de fa. G.L. Loos & Co, een naam die in de wereld van gassen en zuurstof tot 2007 bekend is gebleven (fa. Hoek Loos). Naast werkgevers in de kassenbouw (o.a. Van Holsteijn, regenleidingen en verwarming) , werkte hij ook aan een olieraffinaderij in de Botlek. Lassen aan olieleidingen is een zeer precies en riskant werk. Elke las werd met behulp van röntgenfotografie gecontroleerd op onvolkomenheden maar die werden bij Henk niet gevonden. Het risico van zo'n baan was dat kwalitatief minder werk, al gauw resulteerde in ontslag. Daar stond dan wel een hoog loon tegenover. Dat is hem niet overkomen, in tegendeel. Men vroeg of hij ook niet in het Midden Oosten wilde komen lassen. Maar vrouw, kinderen en Loosduinen verlaten, dat zat er niet in. Rond die tijd heeft Henk ook nog een tijdje voor zichzelf gewerkt, als zzp-er zouden we nu zeggen. Maar dat was geen succes, althans, hij had genoeg werk maar de zakelijke kant van het ondernemerschap was niet zijn sterke kant. Gewerkte uren bijhouden, dat was van ondergeschikt belang. Het werk zelf, dat was pas leuk! Dit tot verdriet van zijn Truus die maar moest zien dat de gewerkte uren een beetje klopten. Zijn laatste baas was de fa. Comtu in Naaldwijk. Daar was het magazijn van 14-9-1967 tot 31-10-1981 zijn koninkrijk. 
Zeker in die beginperiode was er niet veel tijd voor een privéleven maar een gezinnetje kwam er natuurlijk wel. Samen met zijn Truus kreeg hij twee kinderen, Adriana (Jeanne) en Homme Nicolaas. Die hadden een mooie jeugd in de Loosduinse Evertsenstraat, nu de Stadstuinen. Tot 1950 woonden Opa en Oma Orie een paar huizen verderop. 
Eigenlijk had Henk veel liever bloemist willen worden. Dus toen ze in 1963 naar de Pisuissestraat (v/h Kijkduinsestraat) verhuisden, zag hij zijn kans schoon. Hij promoveerde een strook grond aan de voorkant van de flat tot zijn eigen tuin en honderden geraniums sierden zijn balkon, elk jaar weer.

De hangende tuin van Henk aan de Pisuissestraat.

Vanaf 1967 begon het tijdperk waarin de kleinkinderen zich aandienden, vijf in totaal. Die kwamen graag en veel in het gastvrije huis in de Pisuissestraat. Daar kon altijd alles. Zo staan bv. de oudejaarsavonden ons nog helder voor de geest. Het hele huis lag dan vol met slapers. Op één van die avonden, waarschijnlijk in 1985, kreeg Henk een hersenbloeding. De verlammingsverschijnselen, die daar het gevolg van waren, kwam hij door het doen van veel oefeningen in het Zeehospitium weer goeddeels te boven. Een andere consequentie was dat de dokter hem het roken verbood. Want Henk kon je uittekenen met een shaggie van "de Weduwe" in z'n mond. Hoewel hij zijn dochter preste om toch vooral een pakje Van Nelle mee naar het ziekenhuis te nemen ("Nee pap, ik doe het niet!"), legde hij zich uiteindelijk toch neer bij het verbod.
Henk was zeer gehecht aan Loosduinen. Met vakantie gaan behoorde niet tot zijn favoriete bezigheden. Want wie moest er dan voor z'n planten zorgen? Een busreis naar Amstelveen was al heel wat. In al die jaren is een Rijnreis de grootste onderneming gebleven.

Henk (r) met broer Toon en kleinzoon Rob rond 1971
op weg naar Avifauna in Alphen a/d Rijn.

Henk was een familieman die van een borrel en een feestje hield. Voorbereidingen voor verjaardagen waren legendarisch. Dagenlang werden lokale supermarkten geplunderd en de buit naar huis vervoerd. Op de dag zelve stonden Truus en Henk dan vaak al om 4 uur op om alle slaatjes en meer dan honderd stokjes saté klaar te maken. Het kon niet op!
De eerder geschetste slechte werkomstandigheden in aanmerking nemend, heeft Henk betrekkelijk weinig problemen met zijn gezondheid gehad. Naast de genoemde hersenbloeding was er een probleem met zijn prostaat. Dat laatste is hem fataal geworden. Zijn specialist voorspelde in 2006 dat er "een moeilijk jaartje aan zat te komen". Op 16-2-2007 overleed zijn Truus en die klap kwam aan. Na een huwelijk van ruim 64 jaar is het moeilijk om alleen verder te gaan. Op 20-4-2007, goed twee maanden na Truus, sloot ook Henk zijn ogen. We missen hem nog dagelijks. Ik heb er een fijne en beste schoonvader aan gehad!
* De exacte locatie was een poort ("Vlooienbak") achter waar nu de fruithal van Storm is gevestigd. 

Summary
Today five years ago my father-in-law Hendrik (Henk) Jacobus Orie passed away, 88 years old. He was born in the village of Loosduinen, now part of The Hague in the Netherlands, and the first of fourteen children of Nicolaas Orie and Adriana van Asten. In the twenties of the previous century, circumstances were such that there was hardly any opportunity for "ordinary people" to start the study you were interested in. To the contrary, children were instrumental in earning money for the family. My father-in-law did not even have the oportunity to finish primary school and a life full of labour started around the time he was twelve. Subsequently he worked for horticultural companies, in a tyre factory, as an ice maker, as a stoker, as an autogenous welder and and finally as a warehouse manager. In 1942 Henk married Trijntje (Truus) Sibbeltje Venema and they had two children: Adriana (Jeanne) in 1943 and Homme Nicolaas in 1946. Although Henk had no dislike for all the jobs he did, he would have preferred to be a florist. Unfortunately that never happened. But when Henk and Truus moved to a new appartment building, he saw his chance. He started his own garden a.o. on his balcony. However, his floral activities were also an excuse to stay home and not to go on holiday. Although he had been invited to work in Middle East oil fields, making a boat trip on the river Rhine was his most distant adventure. Until he was approximately 67 years old Henk was in good health. Then he suffered from a stroke of which he recovered to a very large extent. But a subsequent problem with his prostate gland appeared to be more serious in the end. Only two months after the dead of his wife he passed away as well. They spent over 64 years together in marriage. We miss them both, every day!

Vandaag... (3)

Nicolaas Orie, zittend, 3e van links, ca 1907

Vandaag is de 114^e geboortedag van de grootvader van vader’s kant van mijn betere wederhelft, Nicolaas Orie (geb. Loosduinen, 1-11-1897 – overl. Den Haag, 5-9-1977). Opa, iedereen noemde hem ‘Va’, was een bijzondere man. Hij had een rots-vast vertrouwen in mijn carrièreverloop. Wanneer ik bij hem binnenkwam, werd ik altijd begroet met: “Ha, daar hebben we de directeur van de KLM.” Ik heb hem helaas moeten teleurstellen maar dat heeft hij niet meer meegemaakt.

Va was, het zal niet verbazen, getrouwd met Moe. En Moe, dat was Adriana van Asten (geb. 23-7-1898 – overl. Den Haag, 24-12-1979). Samen kregen zij welgeteld 14 kinderen van wie mijn schoonvader Hendrik Jacobus (geb. Loosduinen, 23-11-1918 – overl. Den Haag, 20-4-2007) de oudste was.

Zoals gezegd, Va was een bijzondere man. Van huis uit was hij elektro-technicus. Dat zat waarschijnlijk in zijn genen want zijn vader werkte al bij het Haagse GEB, het Gemeentelijk Electrisch Bedrijf. Als elektrotechnicus heb ik ‘m niet zo meegemaakt. Wel bv. als bouwer van stoommachientjes. Die maakte hij wel voor kleinkinderen. Ik weet niet of die dingen nog bestaan maar dat waren goed werkende machines waarmee je, middels een drijfriempje dingen kon aandrijven. De “brandstof” bestond, als ik me goed herinner, uit blokjes carbid, CaC₂  voor de scheikundig onderlegden. 

Va in zijn werkplaats, met stoommachientje

Wanneer je daar gedoseerd water aantoevoegde, ontstond er ethyngas en bij voldoende drukontwikkeling zette dat het stoommachientje in beweging. Zo’n machientje maken, dat vergde de nodige vakkennis. Ontwerpen, technisch inzicht, met koper en metaal om kunnen gaan, solderen, afwerken, lakken enz. Echt schitterende staaltjes vakmanschap. Op de krantenfoto is er eentje zichtbaar. Waar ze allemaal gebleven zijn, ik weet het niet. Ik zou van zo’n “echte Orie” wel een mooie foto willen hebben.

Gelukkig zijn er nog wel andere “echte Orie’s” en dat zijn de schilderijen die hij in ruime mate heeft nagelaten. Wintertjes, landschappen, stillevens, hij deinsde nergens voor terug. Al schilderend kan ik hem uittekenen. Staande achter zijn buro-ezel met daarop een spieraampje, de eeuwige pijp of sigaar (“Henri Wintermans graag”) in de mond, de stofjas aan en genietend van een glaasje vieux temidden van de vele kinderen en kleinkinderen die het huis in de Wilhelminastraat schijnbaar altijd vulden.

Hij valt bij mij in de categorie ‘unieke figuren’; ik bewaar de beste herinne-ringen aan hem!

Wintertje, gesigneerd N. Orie