Saved from the dustbin (10)

In my previous post I assumed that the war pictures shown there, reflected Danish WWII situations. A Danish aviation historical society, the Danmarks Flyvehistoriske Selskab, has told me that the aircraft shown cannot be Danish because the Danes did not operate the types shown. So if you have any further information on this subject...
I have been trying to identify the aircraft insignia. Those visible are all the same and as shown below.

Aircraft insignia consisting of four concentric circles are very scarce. So which country is this (attacking a German air ship)?

Denmark

More warlike pictures have been saved by colleagues Bert (V) and Aris. They are shown below. Again, any information about these images is welcome.

Magnifying this picture shows a lot of panic. 

Ready for take off. The tail of the aircraft in front is
equal to the tail of the aircraft below.

The images on the side seem to depict a lion chasing
a dog with a swastika.

Air attack on a pontoon bridge. You can see soldiers
jumping into the water. 

A meeting of pilots in the countryside amidst damaged farms?

(Air?)attack on a military convoy. There seems to be a canon
underneath the tree on the right. In the bottom right hand
corner it says "Statens Filmcensur". Does anyone know
the type of vans we are looking at?

Sepia Saturday - Memory

Did I ever forget my wedding day/date? No, never! Will I ever forget it? Well, you know, I don't know. I mean, your memory (and mine) can play nasty tricks on you. When you get older there may be a time when memory is replaced by mist. And the point is, when that time has come, do we realize that?  Again, I don't know but do me favor will you, remind me.
Why all this pondering about one's memory, that great hard disk up in your head? It has been caused by the man who pushes us each and every week ever so gentle to leaf through our photo albums and consult our memories. It is because of Alan, the Sepia Saturday Shoe-box man. He confessed that he always has a bit of a job remembering his wedding anniversary. So this week's theme is 'weddings'. It so happens that I have a (children's) shoe-box full of wedding pictures. Below you see a collage of a selected number of family photo's I found there. I must admit that none is as jaunty as the one selected by Alan but here we go:

Starting in the top left hand corner and then going clock wise, you see:

Hielke van der Gaast & Catharina Orie, The Hague, 6/29/1932

Matthëus Rutgert Venema & Aaltje Hatzmann, The Hague, 5/11/1954

Andreas Miebies & Lena Bakker, The Hague, 8/15/1913*

Cornelis Franciscus J. Klarholz & Johanna Orie, Loosduinen 12/31/1913**

Engelmundus Maks & Rieka Venema, IJmuiden(?), 5/16/1946

Gerardus Theodorus de Langen & Antje Doelman, The Hague, 12/27/1916

* This picture is taken during their honeymoon in Valkenburg (L).

** Cornelis served in the Army when he married.

For more Sepia Saturday stories please click here.

And before I forget, I like to congratulate with their 39th wedding anniversary Isobel and, ahhh, so sorry, can't remember his name.

Saved from the dustbin (9)

Among the many pictures saved by my colleagues Aris Zwart and Bert Besseling in Denmark, there are a number that clearly depict war situations. It can hardly be anything else, there is too much detail pointing in that direction. There is only one problem, I have no idea when and where they have been taken. I think it is a safe bet that all photos have been taken during WWII, although some of these aircraft look very WWI-ish. However, during WWI Denmark was neutral so if these are Danish images, it almost must be WWII. Some pictures carry the mark of  the Statens Filmcensur. This is (also?) Danish for "National Film Censorship". So I assume that we see Danish combat situations. But if anybody can further clarify this, I would be grateful. Please let me know by making a comment at the end of this post.
The first two pictures both probably show the same incident. 

Crashing aircraft. Was it shot down?

(German?) soldiers looking at the (Danish?) aircraft.

Comparing the backgrounds in both pictures, it is likely that we see the same crash. If you click on the images you can see the circular aircraft marks. They resemble the Danish one.

Attacking planes and fleeing soldiers? In the bottom
right hand corner it says 'Statens Filmcensur'.

A German airship being attacked by a Danish (?)
plane. Note the man leaving the balloon basket.

Train under attack. The text on the locomotive is
illegible (to me).

War plane. Note the machine gun(ner) up front. 

There will be more war pictures in my next blog.

For those who have known Bert Besseling, it is my sad duty to inform you that Bert passed away on July 7 last. We will remember him as a fine colleague and a dear friend.

Update August 27, 2012:
Received the following information from Mr. Niels M. Schaiffel-Nielsen of the Danmarks Flyvehistoriske Selskab, the Danish Aviation Historical Society.

"To my best opinion, none of the pictures you showed in your mail is related to the Danish flying forces during WW I.

There was no Danish aircraft operational which has nationality markings on top of the wings.

I have failed to find any report on Danish military aircraft taking part in any war operations during WW I. I must underline that Denmark during WW I had declared her Neutrality which was respected by both Germany and Great Britain and later the United States.

The Royal Navy Air Service) had only one aircraft in service during WWI, a Friederichshafen F.F. 29, delivered to the Navy on the 24. Of February 1917. The aircraft wrecked in the Great Belt (Storebaelt) on the 16. Og October 1917.

The  Army Air Corps had in its inventory four Maurice Farman aircraft, and three Henri Farman aircrafts and none of them had nationality markings on top of the upper wing. See the attached pictures."

Sepia Saturday - Bones

Voor de Nederlandse samenvatting, zie na de Engelse tekst.
This weeks theme is inspired by war but has to do with recycling. Some people will smile and think that I will try to relive last weeks theme: bicycling. This is not the case.

The scarcity of materials during WWII forced the British government to appeal to the population to collect things such as rags, paper and also bones. Among others the latter were used to produce explosives! Surprise, surprise.
This post also has to do with war and bones. But it's not gonna be a pleasant post. It is about a grave but not an ordinary one.

I have to take you back to April 1945. The place is Apeldoorn, a city in the province of Gelderland in the eastern part of The Netherlands. The allies were busy liberating the last parts of Holland still suffering from German occupation. Canadian troops were closing in on Apeldoorn. On April 12 a member of the resistance was arrested by the Germans for transporting weapons. In the early morning of April 13 four more resistance men were arrested in Apeldoorn. Earlier that month more arrests had been made, among others in the city of Harderwijk. In total sixteen men were kept prisoner in barracks in Apeldoorn. With the Canadians progressing, the Germans tried to get rid of their prisoners. To achieve this the Sicherheitsdienst (SD) in Zwolle issued an order to execute prisoners. And without any form of trial, this order was carried out. In two or three groups the prisoners were transported to a forest west of Apeldoorn, near a village called Hoog Soeren. And there they were shot by a German firing squad and quickly buried in a mass grave. Shortly after, the Germans fled the area; the date was April 13. Three days later the Canadians liberated Apeldoorn, three days too late for these sixteen men.

In the meantime the families of the sixteen were completely unaware of what happened. More than a month later an SD-man who took part in the shooting, confessed what had happened. He also gave an indication where the massacre took place. So a number of people started investigating the area. 

The people who discovered the mass grave in the Kruisjesdal

And finally, on or around May 23 the mass grave was discovered. Needless to say that this was not a pleasant sight. 

Part of the mass grave in the Kruisjesdal

The only positive thing about the discovery was that the families now knew what happened. Of course that was little consolation but the uncertainty of not knowing where your husband, your father or your son is, is much worse. After identification the victims of this crime have been buried in various cemeteries. My father was laid to rest in nearby Ugchelen on the Heidehof cemetery on May 26. A few years later a remembrance stone was erected in the Kruisjesdal. A later stone shows the names of all sixteen men.

"Here was the temporary resting place of 16 patriots
who were the victims of the German occupier"

Every year around 13 april relatives and pupils of the Apeldoorn De Parkenschool commemorate the victims. The relatives are grateful to these pupils for maintaining the monument.

For more, and hopefully more pleasant Sepia Saturday posts, please click here.
Photo credit: the two black and white photographs have been copied from the Bevrijdingskrant dated April 11, 1995.

Samenvatting
Deze week hebben de mensen achter Sepia Saturday een oorlogsthema bedacht. Maar het heeft ook met recycling te maken. Vanwege een schaarste aan grondstoffen, riep de Britse regering haar bewoners tijdens de 2e wereldoorlog op om oud textiel, papier en ook botten in te leveren. Die laatsten dienden zelfs als grondstof voor, u raadt het niet, explosieven! 
Deze blogpost heeft ook met oorlog en botten te maken maar niet op een echt prettige manier. Het gaat over een graf, maar niet over een gewoon graf.

Tegen het eind van de oorlog, het was april 1945, rukten de Canadezen op in de richting van Apeldoorn. Op 12 april werd daar een verzetsman gearresteerd. Hij vervoerde wapens. In de nacht van 12 op 13 april werden nog vier verzetsmensen opgepakt. Eerder die maand waren er ook al mensen gearresteerd o.a. in Harderwijk. In totaal zestien man werden gevangen gezet in de Willem III-kazerne in Apeldoorn. De Duitsers, die natuurlijk aan zagen komen dat ze voor een verloren zaak stonden, raakten in paniek en moesten van de gevangenen af. Het hoofdkwartier van de SD (Sicherheitsdienst) in Zwolle vaardigde een order uit om alle gevangenen te executeren. Zonder enige vorm van proces werden de gevangenen in twee of drie groepen, naar de bossen bij Hoog Soeren, naar het Kruisjesdal vervoerd, daar gedood en snel "begraven". Befehl ist Befehl... Kort daarna trokken de Duitsers zich terug. Op 16 april werd Apeldoorn bevrijd door de Canadezen, drie dagen te laat voor de zestien.

De families van de geëxecuteerden wisten van dit drama nog niets. Pas een maand later bekende een garresteerde SD-er wat er in het Kruisjesdal gepasseerd was. Daarop is een aantal mensen in het gebied gaan zoeken. Ruim een maand later, rond 23 mei, vond men een massagraf. Het was duidelijk dat de slachtoffers er in grote haast ingegooid waren.
Het enige positieve van de vondst was dat de families nu zekerheid hadden over het lot van hun geliefden. Niets erger dan de tergende onzekerheid van het niet weten. 
Na identificatie zijn de slachtoffers op diverse plaatsen begraven. Mijn vader op 26 mei op de begraafplaats Heidehof te Ugchelen.
Een paar jaar later is een herinneringssteen in het Kruisjesdal geplaatst en veel later een grotere steen met alle namen er op.

Ieder jaar rond 13 april vindt er een herdenking plaats. Daarbij zijn aanwezig de leerlingen van de De Parkenschool in Apeldoorn en de nabestaanden. Deze school heeft het monument geadopteerd. Leerlingen van groep 7/8 dragen dan zelfgemaakte gedichten voor met een soms verbazingwekkende diepgang. Een mooie plechtigheid waarvoor de nabestaanden dankbaar zijn!

Voor meer, hopelijk wat vrolijkere Sepia Saturday verhalen, kunt u hier klikken.

Sepia Saturday - Bicycle, bicycle

Voor de Nederlandse tekst, zie na de Engelse tekst.

This weeks Sepia Saturday theme is cycling, be it Olympic or otherwise. Being Dutch I regard bicycles (in Dutch: fiets) as part of our national genes. However, whenever I hear the word 'bicycle', almost immediately the famous Queen hit starts infecting my brain. And it stays there all day!

Bicycle bicycle bicycle 
I want to ride my bicycle bicycle bicycle 
I want to ride my bicycle 
I want to ride my bike 
I want to ride my bicycle 
I want to ride it where I like

Fantastic song, one of my favorites!

Anyway, also a genetic inheritance needs to be maintained. So our son took his first driving lessons when he was around 3 years old.

Son Robert on his first bike, a tricycle,
back in 1970

At a certain point kids are 'contaminated' with fashionable things. So if your friends are riding cool bikes, you must have one as well. Without, life is just unbearable. And if the price is that you have to tolerate your little sister on your banana seat now and again, so be it.

Robert and his little sister Paula on his show bike
around 1973

The next picture comes close to the Sepia Saturday theme picture of this week. The bikes are almost similar and so is the background, the smiles are a little less. I would guess this picture is taken shortly before or more likely, after WWII possibly somewhere in the city of Groningen. Although there is little background to be seen, there is not a single automobile in sight.

My wife's 1st cousin once removed Sibbeltje Klopstra 
and her husband Aaldrik Kroeze

If bicycling is part of your national genetics, you should at least have won the Tour de France once. And we did. Twice.
The Tour is the most demanding cycling event in this world. It lasts for about three weeks and the participants are covering some 3,500 kilometres through windy coastal areas, the Alps and the Pyrenees. The last one this summer was won by Belgian born Englishman Bradley Wiggins. Lance Armstrong (from Plano, TX) is the only 7 times winner, an absolute record.
Both Dutch winners found their images reflected on stamps. And that is no small feat, for a living person that is.

Tour winners Janssen (1968) and Zoetemelk (1980)      

Earlier I referred to British rock band Queen. But having (a) Queen is not the exclusive right of the Brits. Here in The Netherlands we also have a Queen. And what is more, she knows how to ride the bicycle. Shown below is Queen Beatrix when she still was a princess.

Princess Beatrix on her "fiets" in 1963

For more Sepia Saturday Stories, please click here.

Samenvatting
Deze week is het Sepia Saturday thema: fietsen. Dat mag Olympisch wegrennen zijn of iets geheel anders. Als ik het Engelse woord voor fietsen hoor (bicycles) moet ik altijd aan de Engelse rockgroep Queen denken. Hun Bicycles is een echte oorwurm, zo'n melodie die de hele dag in je hoofd rond blijft zingen. Helemaal bovenaan de tekst van deze fantastische hit.
Omdat fietsen ons in het bloed zit, beginnen de kleintjes al vroeg. Onze zoon deed dat op een driewieler op 3-jarige leeftijd. Maar ja, driewielers zijn mooi, totdat je vriendjes op veel flitsender fietsen verschijnen. En dan moet jij er natuurlijk ook één hebben, ook al moet je toestaan dat je zus er ook wel eens op wil zitten. Nou ja, als dat de prijs is...
De volgende foto heeft veel weg van die op de Sepia Saturday site van deze week. Ik vermoed dat de foto kort voor of na de 2e wereldoorlog in Groningen is gemaakt. Zij is een achternicht van mijn vrouw en hij haar (toekomstige?) echtgenoot. Tijdens de oorlog op zulke fietsen rijden was niet zonder risico. Dus daarom denk ik dat deze foto daarvoor of daarna is genomen.
Een echte fietsnatie heeft natuurlijk Tour de France-winnaars. Wij hebben er twee, Jan Janssen en Joop Zoetemelk. En als je het zover hebt geschopt, dan kom je met je gezicht op een postzegel. En als je dat overkomt terwijl je nog in leven bent, dan is dat geen geringe prestatie. Want met uizondering van de Koningin, doen we dat eigenlijk niet.
En over de Koningin gesproken, want wij hebben ook een Queen, die is ook zeer wel in staat om te fietsen, getuige deze foto van 26 maart 1963.
Meer Sepia Saturday verhalen van mijn mede-bloggers, vindt u hier.

Workday Wednesday - Grandads at work

Voor de Nederlandse tekst, zie na de Engelse tekst.
Two of my wife's grandfathers were blue collar workers. When they grew up around 1900, any education beyond grammar school was reserved for the happy few. To the best of my knowledge they were happy but in no way part of the few.
Her maternal grandfather was Homme Venema born in Muntendam (Gr.) on Christmas Day 1889. His ancestors were farmers and artisans. Whether he also worked the land during his youth, I don't know. But I do know he worked in a coarse forge/machine factory and at Holtman's shipyard. The shipyard was in Stadskanaal (Gr.), the machine factory possibly as well.
After moving to The Hague he was a copper smith in the business of his brother in law. Also he worked for a steel(?) company named Mudde.
Homme's working life spanned some 55 years! So when he stopped working, he had every right to say: let's call it a day.

Homme Venema (1889-1965) stands to the right of the gentleman with
the waistcoat, the folded arms and the driver's cap.
The text on the sign says: Coarse Forge - Machine & Winches Factory

The other grandfather, Nicolaas Orie (Loosduinen (ZH), November 1, 1897) started as an electrician and with that he copied his father's profession. But unlike his father, who was a civil servant with the municipal electricity company of The Hague (GEB), he started his own business. Later he began a bicycle shop. A large part of his working life must have been spent on managing his family. He had 14 children. Obviously his wife, Adriana van Asten, played an important part here but still...

Nicolaas Orie (1897-1977) after his retirement busy manufacturing an operational miniature steam engine for one of his many grandsons. 

Nicolaas was also a meritorious painter with an enormous production. We could do him no greater pleasure than presenting him a piece of prestressed linen. Although he never made any money with painting, I'm sure it was his favorite pass time.

Fishing boats on the beach by Nicolaas Orie

In case you wonder whether my wife has inherited any of the technical capabilities of both her grandfathers, the answer is yes. She says.

Samenvatting
Twee grootvaders van mijn vrouw waren handwerkslieden. In de tijd dat zij opgroeiden, rond de vorige eeuwwisseling, was doorstuderen na de lagere school alleen voor de welgestelden weggelegd.
Haar grootvader van moeder's zijde was Homme Venema (Muntendam (Gr.), 25-12-1889). Zijn voorouders waren boeren en ambachtslieden. Ik weet niet of hij in zijn jeugd ook op het land heeft gewerkt maar zeker wel in een grofsmederij annex machine & lierenfabriek en bij de scheepswerf van Holman in Stadskanaal (op de hoek van de Brugkade en de Hoofdkade). Mogelijk was de smederij ook in Stadskanaal gevestigd. Na verhuizing naar Den Haag werkte hij als koperslager bij zijn zwager (Henderikus Klopstra) in de Scheeperstraat 157. Daarna ook nog bij een staal(?)bedrijf genaamd Mudde.
Zijn werkzame leven overspande een periode van ongeveer 55 jaar! Kom daar vandaag de dag nog eens om. Hoewel, je weet maar nooit wat de toekomst nog in petto heeft...
De andere grootvader is Nicolaas Orie, geboren op 1-11-1897 in het toen nog een zelfstandig dorp zijnde Loosduinen. Net zoals zijn vader, werd hij electricien. Alleen begon hij voor zichzelf terwijl zijn vader in dienst was van het GEB, het Gemeentelijk Electrisch Bedrijf van Den Haag. Later zou hij ook nog een fietsenwinkel beginnen. Hij moet ook nog wel de nodige tijd besteed hebben aan het opvoeden van zijn 14 kinderen. Het moge duidelijk zijn dat zijn vrouw, Adriana van Asten, daar ook een belangrijke rol in speelde.
Nicolaas was ook een verdienstelijk schilder met een enorme productie. Wij konden hem geen groter plezier doen dan hem een spieraam kado te geven. Hoewel hij er nooit geld mee heeft verdiend, ben ik er van overtuigd dat het tot zijn favoriete werkzaamheden behoorde.
Mocht u zich soms afvragen of de technische genen van haar opa's bij mijn vrouw terecht zijn gekomen, dan is het antwoord: ja. Dat zegt ze tenminste.

Sepia Saturday - Marlene Dietrich

Voor de Nederlandse tekst, zie na de Engelse tekst.
This week I'll skip Sepia Saturday prompt #137 but I'll be back next week! Don't let that stop you from having a look at all those other, more faithful participants. In the meantime...

Sepia Saturday, a Mortensen/Burnett initiative

Also the picture postcard of Marie Magdalena Dietrich, better known under her artists name Marlene Dietrich, is among the many my mother collected before the second world war. Marlene was born in Berlin on December 27, 1901, she passed away in Paris on May 6, 1992. In 1939 she was granted US nationality.

When my mother obtained this card in 1933, Marlene was already famous, among others as a consequence of the part she played in the German movie Der blaue Engel (The blue angel) in 1929. Her interpretation of the song Ich bin von Kopf bis Fuß auf Liebe eingestellt (I am ready for love from head to toe) certainly contributed to her status. During WWII she put the famous German song Lili Marlene on her repertoire. It was also translated in English:

Underneath the lantern,

By the barrack gate

Darling I remember

The way you used to wait

'T was there that you whispered tenderly,

That you loved me,

You'd always be,

My Lilly of the Lamplight,

My own Lilly Marlene

It was appreciated by many soldiers on both sides of the front line. In 1961 Marlene, whose legs were famous as well, made an appearance in the Netherlands. She was invited for the Grand Gala du Disque. When famous Dutch writer Godfried Bomans had to herald her appearance on stage, he exclaimed: "If my wife had only one such leg!"

Back to my mum. This card she obtained from her best friend Ina Weststeijn. It was mailed to her during a vacation in Zierikzee in the southwestern part of the country. The post stamp reads 9 August 1933. Both girls were 15 years old at the time. Ina writes that she went to the movies and had a good time there: she met with 6 boys... Their interest in boys was not in vain, they both got married. And so did Marlene Dietrich, some 10 years earlier. One of her grandsons, John Michael Riva, recently passed away in New Orleans. He was a famous production designer.

Samenvatting
Ook de kaart van Marie Magdalena Dietrich, beter bekend als Marlene Dietrich, behoort tot de verzameling van mijn moeder. Ze werd geboren in Berlijn op 27 december 1901 en overleed in Parijs op 6 mei 1992. In 1939 verkreeg ze de Amedrikaanse nationaliteit. Van de nazi's moest ze niets hebben.
Mijn moeder kreeg deze kaart in 1933 toen Marlene al lang een beroemdheid was. Dat kwam o.a. door haar rol in de ook in Nederland populaire film De blauwe engel. Ook haar vertolking van het zwoele lied Ich bin von kopf bis Fuß auf Liebe eingestellt heeft zeker aan haar faam bijgedragen. Tijdens de 2e wereldoorlog trad zij op voor de geallieerden met o.m. Lili Marlene. Dit van origine Duitse lied (1915) was, naast vele andere talen, ook in het Engels vertaald. Maar de originele tekst, althans het eerste couplet, is als volgt:

Vor der Kaserne

Vor dem großen Tor

Stand eine Laterne

Und steht sie noch davor

So woll'n wir uns da wieder seh'n

Bei der Laterne wollen wir steh'n

Wie einst Lili Marleen. Wie einst Lili Marleen.

Opmerkelijk genoeg was het lied zowel aan geallieerde als aan Duitse kant van het front populair. Marlene, die haar faam mede aan haar benen dankte, is ook een keer in Nederland geweest. Ze was voor het toen roemruchte Grand Gala du Disque uitgenodigd door Willem Duys. Ze zou worden aangekondigd door de immer wat warrige Godfried Bomans, die de zaal vertrouwelijk meedeelde dat hij al gelukkig zou zijn indien zijn vrouw slechts één zo'n been had.

Maar terug naar mijn moeder. Deze kaart werd haar door haar beste vriendin Ina Weststeijn toegestuurd. Het was 9 augustus 1933. De meisjes waren toen 15 jaar oud. Ze schrijft dat ze naar de bioscoop, naar West-End (in de Fahrenheitstraat in Den Haag) was geweest en ze had daar wel 6 jongens gezien... Die interesse bleek niet tevergeefs, de vriendinnen zijn beiden getrouwd. Zo ook Marlene Dietrich, zij het al zo'n 10 jaar eerder. Eén van haar kleinzonen, een bekende filmman, hij was production designer, overleed eerder dit jaar in New Orleans. Zijn naam was John Michael Riva.

Treasure Chest Thursday - Letters to my mum

I like to think that every genealogist is entitled to a treasure chest, a chest full of family things: photographs, objects, grandma's curls, whatever. Why? Well, isn't it nice thought to hold something in your hands that has survived the teeth of time (a Dutch saying), objects that have been touched by your ancestors? Maybe even their DNA is still there! Interesting thought.
One day my mum remarked that since I was the family archivist, she had something for me. I really didn't know what to expect but it certainly was not what I saw. It was an old piece of luggage. Judging by its look, it must have been fashionable in the forties of last century. I can picture my mum and dad boarding a train, carrying one of those real leather suitcases or valises as they were called then. Here it is.

When I opened it, it appeared to be full of letters and picture postcards, maybe a few hundred all together! Most of them have been addressed to my mother. As far as I have been able to look at them, they have been written before, during and shortly after WWII. Some of them have been written by my father when my mother was still in maternity hospital in The Hague recovering from my appearance. My father was living in Apeldoorn at the time. There are letters of condolence on the occasion of the death of my father a little over a year later.  Also my mothers collection of picture postcards showing pre war movie stars with on some backsides the handwriting of my grandparents. All in all it's too much to tell you in a few sentences. It'll probably take me a year or so to make an inventory and to read through it. But that is a small price in exchange for such a treasure! Despite many, many removals, my mother managed to keep this treasure in tact. Thank you mum!


Samenvatting
Ik zou hopen dat elke genealoog recht heeft op een vondst, op een schatkist vol familiestukken: foto's, voorwerpen, een krulletje haar van je grootmoeder, het hindert niet wat. Waarom? Het is toch een intrigerende gedachte dat je iets in je handen houdt dat de tand des tijds heeft overleefd, voorwerpen die je voorouders nog in hun handen hebben gehad. Misschien zit hun DNA er nog wel op... mmm, daar moet ik toch eens over nadenken.
Op een goede dag zei mijn moeder dat ze iets voor me had. Want ik was toch de familiearchivaris... Wat ik zag had ik zeker niet verwacht. Het was een koffertje uit een ander tijdsgewricht. In de veertiger jaren van de vorige eeuw waren dat soort valiezen in de mode. Ik zie zo mijn vader en moeder instappen in een trein terwijl ze zo'n koffertje met zich meedragen.
Het bleek vol met brieven te zitten maar ook filmsterkaarten, misschien wel een paar honderd alles bij elkaar. De meeste zijn aan mijn moeder geadresseerd. Ze dateren van voor, tijdens en kort na de tweede wereldoorlog. Sommige zijn van de hand van mijn vader en gericht aan mijn moeder toen ze nog (van mij) in kraamkliniek Margaretha aan de Laan van Meerdervoort in Den Haag lag. Mijn vader woonde en werkte toen in Apeldoorn. Er zijn brieven van rouwbeklag na mijn vaders overlijden, ruim een jaar later. De kaarten met filmsterren, met o.a. de handschriften van mijn grootouders, tonen de sterren uit de dertiger jaren. Afijn, te veel om zo even te vertellen. Het zal me wel een jaar of zo kosten voordat ik alles heb geïnventariseerd en doorgelezen. Maar dat heb ik er graag voor over! Toch wel goed, zo'n moeder die, ondanks heel veel verhuizingen, alles bewaard heeft!