Sinterklaasavond

Vandaag, althans vanavond is het sinterklaasavond oftewel pakjesavond, een gebeurtenis die vroeger in de familie Miebies met verve gevierd werd. We kwamen allemaal bij elkaar, het ene jaar bij de een, het andere jaar bij een ander. Er zijn zeker ook avonden geweest bij en met Opa (1883-1957) en Oma (1880-1959) Miebies in de Haagse Sinaasappelstraat, maar die avon-den daar kan ik me niet zo herinneren. Wel met de broers van mijn vader, oom Kees (1916-1996) en oom Piet (1924-2001) en hun respectievelijke echtgenotes tante Ada (1919-1978) en tante Dini (1925-2009). Dan natuur-lijk mijn vaders' enige zusje, tante Miep (1921-1995)  en haar man, oom Bart (1919-1995). En ook met mijn enige neef aan vaders' kant, mijn vier nich-ten, mijn broer en niet te vergeten mijn moeder.


Het belangrijkste van die avonden waren de gedichten. Een beetje Miebies kan meer dan een beetje dichten. Mijn vader had op dat vlak een goede naam. Er zijn ook wel wat rijmen van hem bewaard gebleven. Maar die heb ik hem helaas nooit horen voorlezen. Wel van de aanwezige ooms. Alhoewel de avond immer in het teken van de vergelding stond, waren binnen dat kader nog wel gradaties aan te brengen. Oom Kees kon wel op "gevoelige" wijze iemands doopceel lichten maar je moest wel even de tijd nemen om het allemaal aan te horen. Hij was geen snelle voorlezer. Oom Bart was de man van de grove kleun. Als hij je getrokken had, bleef er zo goed als niets van je over. Het gebrek aan fijnbesnaardheid, dat deze anderszins voorbeel-dige familieleden tentoonspreidden, werd doorgaans meer dan gecompen-seerd door oom Piet. Dat was echt een dichtfenomeen. Hij had het vermogen om je met veel gevoel de grond in te boren. Toch was dat niet wat bij mij het meest is blijven hangen. Dat waren zijn meer literaire uitingen. Ik herinner me een pagina's lang gedicht, naar ik meen getiteld Opera Sinterklaas. Ik heb me daar tranen om gelachen. Niet dat ik altijd om literatuur moet lachen maar dit was èn goed èn humoristisch.

Onze familie blonk niet uit in het maken van surprises. Sterker nog, it was not done. Er was soms een uitzondering en dat was oom Piet die, ik geloof ter gelegenheid van ziek geweest nichtje E., een aantal jaren achtereen met een soort perpetuum mobile aankwam. Het bestond uit op allerlei manieren aan elkaar bevestigde rommel. Metalen veertjes, schroefjes, lampjes, stukjes metaal enz., je kon het zo gek niet bedenken. Het was niks maar iedereen wist wat het was, het kado voor nicht E. Prachtig! Misschien bestaat er nog wel ergens een foto van en dan houd ik me aanbevolen.


Tot slot een gedicht van genoemde oom Piet. Hierbij moet bedacht worden dat hij dat twee minuten voor het feitelijk begin van pakjesavond even op-schreef op basis van een warrig verhaal dat mijn broer en ik hem vertelden over een tafeltennisbatje. Wij hadden daarover of daarmee een grap in petto voor iemand, maar nog geen gedicht. En dat, zo hadden we bedacht, kon oom Piet nog wel even maken. Daarop schudde hij dit even uit z'n mouw:

Hieronder de transcriptie.

                                            't Is een gecompliceerde zaak

                                            Waarvan ik haast de kluts kwijt raak

                                            Ik gaf een tennisbat aan Jan,

                                            Maar hij had er al één van

                                            Dus pakte ik de zijne maar

                                            Want die andere was nog niet klaar

                                            Die moest hij geloof ik nog gaan halen,

                                            En dan zou ik het wel betalen

                                            Maar nou zit het in dit pak

                                            Wie stak dat nou in deze zak?

                                            Geef ik dit nou?

                                            Of wacht eens even,

                                            'k Heb het strakjes al gegeven

                                            Dat andere is nog niet betaald

                                            Wie heeft dit nou opgehaald

                                            Of is dit pas de eerste keer

                                            Verrek, krijg nou het heen en weer

                                            Hier is je batje tot besluit

                                            En zoek het verder zelf maar uit.

                                                                                                     Sint

En echt, dat maakte hij in twee minuten! De warrigheid druipt er af. Ik vind dat juweeltjes. Die avonden behoren bij mijn mooiere jeugdherinneringen.
Gelukkig is de traditie van sinterklaasavond vieren en rijmen maken binnen ons deel van de familie, niet verloren gegaan. En wat nog leuker is, is dat ook een aantal kleinkinderen zich niet onbetuigd laat. Het DNA kruipt dus waar het gaan moet.
Maar ook de aangetrouwden dragen hun steentje bij aan de dichterlijke uitingen. En zo worden de kleinkinderen van twee kanten van poëtische genen voorzien. Daar hopen we dus nog een heleboel lol van te hebben.