This post is written in both Dutch and English. For English, please see the italic text.
Al bladerend door oude kranten kom je wel teksten tegen die op wat voor manier dan ook de aandacht trekken. Het voornemen is die zo nu en dan in dit blog te melden.
Leafing through old newspapers, sometimes my attention is drawn to articles that I find remarkable for one reason or another.
The first one is a riddle, to me at least. It looks like an April Fool's joke.
De eerste is een raadseltje. Als het op 1 april geplaatst zou zijn, zou je aan een grap denken.
 |
| Rotterdamsch Nieuwsblad 15-5-1878 |
Wanneer je over het strand loopt kijk je altijd uit of er niets te vinden valt, ik tenminste wel. En dit is natuurlijk wel het summum, een kruik met een briefje. Dat zal die journalist ook wel gedacht hebben. Maar om het nou meteen, zonder enig commentaar, in de krant te zetten ...
Stel je voor, je schip zinkt en je denkt, een briefje, dat is een goed idee, dan weten de nabstaanden in ieder geval wat er gebeurd is. Dan ga je op zoek naar een kruik en een potlood. Je kijkt wat je positie is, schrijft het op, doet het in de kruik en mikt het overboord. Zoiets? Heb je daar allemaal tijd voor? Vreemd, je zet er toch tenminste de naam van het schip bij?
Eerst maar eens kijken waar dat schip gezonken is. Op onderstaand kaartje staat het aangegeven.
 |
| 30°45' N - 70°30'W (image by Google Maps) |
Er heeft wel een kapitein bestaan met de naam Verschuur, voorletters J.T. of J.F., maar die overleed in 1868 in Rotterdam. Er was ook nog een kapt. P. Verschuur maar van hem zijn geen reizen bekend na 1858. In kranten uit die tijd is geen scheepsramp te vinden die ook maar in de buurt komt van deze gebeurtenis. Al met al lijkt het mij toch een soort practical joke waar deze journalist mooi is ingetrapt.
The article mentions that on a Walcheren beach, a jug was found containing a note. It said that "I and my crew are on a sinking vessel with position 30°45' N and 70°30' W". The journalist did not bother to add any comments. I would have thought that there was sufficient reason to do that.
First of all, isn't it an incredible coincidence that this Dutch jug floated some 4.500 miles to a beach in the Dutch province of Zeeland? That must have taken a while!
Googling the captain's name gives two results. But both do not qualify. Newspapers don't provide any clue about a Dutch ship disaster in that part of the Atlantic in the years before 1878.
All in all, it looks like this is some practical joke for which the newspaperman fell.
--------------------
Als je voor 1870, toen de doodstraf in Nederland werd afgeschaft, een ernstig misdrijf pleegde, maar net niet erg genoeg voor de doodstraf, dan kon je in het openbaar gegeseld worden. Vaak, of misschien wel altijd, gebeurde dat op een schavot. Dat was een verhoogd plankier waardoor de omstanders het allemaal goed konden volgen. Naast geseling was er nog een straf waar ik niet eerder van had gehoord. In onderstaand zittingverslag uit 1854 staat deze straf genoemd.
Until 1870 the death penalty was an instrument for the legal retaliation of extremely serious crimes. But when crimes were just a little less serious, alternatives such as flogging were available to judges in The Netherlands. Flogging was done in public on a scaffold enabling spectators to see everything that happened up there. The clipping below is part of a report on what happened in court on July 28, 1854.
 |
| Weekblad van het regt, 30-7-1854 |
It mentions that a criminal has been condemned to "the punishment of swinging the sword overhead repeatedly, to be executed on a scaffold within the city of The Hague". Apparently, this was a very frightening experience, perhaps because the executioner wasn't always sober when doing his job. Criminals were condemned to this swinging of the sword as a final warning. One more time and the gallows were the only option left.
It is a good thing flogging has been removed from our criminal laws but this one ...
Kennelijk was het zwaaien met een zwaard boven iemands hoofd een angstaanjagende gebeurtenis. Maar misschien werd dat wel veroorzaakt doordat de beul, voor aanvang van zijn bezigheden, zichzelf nog wel eens moed in dronk waardoor hij misschien net wat minder vast ter hand was. Deze straf werd gezien als een soort laatste waarschuwing. En als die ook niet hielp, en men werd weer veroordeeld, dan restte alleen nog maar de galg.
Geseling als straf is inmiddels verdwenen uit ons Wetboek van Strafrecht. Maar ik moet zeggen dat ik voor dit zwaardzwaaien (zo klinkt het wat kermisachtig) nog wel enige sympathie kan opbrengen. Of het dan ook en plein public zou moeten plaatsvinden, dat is dan misschien weer net wat te veel van het "goede".
Update 5 juni 2023
Een lezer van dit blog, H.L. te C., vroeg zich af of de uitdrukking 'als je het nog eens doet, dan zwaait er wat', terug te voeren is op bovengenoemde straf. Iemand een idee?
--------------------
In Nederland weten nog veel mensen wat er achter de term 'de blauwe knoop' schuil gaat. Dat was/is(?) 'de Nederlandse Vereniging tot Afschaffing van het Gebruik van Sterken Drank', een club die zich afzet(te) tegen het gebruik van alcohol. De leden droegen in de jas een blauwe knoop als teken van hun lidmaatschap. De vereniging is in 1842 opgericht en daar was, zeker toen, alle reden toe. Drankmisbruik was, mede als gevolg van de industrialisatie, wijdverbreid. De uitwassen werden goed zichtbaar bij de kantonrechter. Hieronder een opsomming van de veroordelingen wegens openbare dronkenschap tijdens een enkele zitting bij de Haagse rechter op 27 juni 1878.
 |
| Het Vaderland, 28-6-1878 |
During the 19th century, alcohol abuse was widespread. In many countries, this was one of the negative consequences of industrialization. However, abuse in public is a criminal offense. The above image shows the initials of those condemned for this behavior during a single session of the district judge in The Hague back in 1878. Some initials are followed by the addition '(2-maal)' meaning that this person was convicted for two separate incidents. Presently such a person would be called a repeat offender. The question then is what the following lady should be called.
Achter de initialen staat een paar keer '(2-maal)'. Dat betekent dat die persoon voor twee overtredingen voor de kantonrechter moest verschijnen. Zo iemand zouden we tegenwoordig een recidivist noemen. Maar de vraag die dan opkomt is hoe de dorstige dame hierna genoemd zou moeten worden.
Het gaat over Maria Christina de Leeuw, geboren rond 1822 in Den Haag en aldaar overleden op 6 mei 1902. Maria gaf op hondenscheerster te zijn. Gezien de navolgende opsomming, is het de vraag of ze veel tijd aan haar beroep besteed heeft.
The lady concerned is Maria Christina de Leeuw. She was born in The Hague in approx 1822. The inevitable end came in the same city some 80 years later. The first time I found her in a newspaper was during the a.m. session of the district judge on July 28, 1878. It was her 18th appearance and she was rewarded with two fines.
 |
| Maria's 18th conviction |
Remarkably, most of the convicted appear in the newspaper with their initials only. But a.o. Maria Christina always shows up with her full name.
De eerste keer dat ik haar tegen kom, is tijdens de eerder genoemde zitting van de kantonrechter. Dat is al haar 18e optreden. En daarna gaat het door.
And then the following timeline develops.
February 28, 1879 - 27e/27th veroordeling/conviction
August 8, 1879 - #35
November 5, 1879 - #42
April 16, 1880 - #47
August 5, 1880 - #60
December 15, 1880 - #63
March 3, 1881 - #70
April 23, 1881 - #77
November 11, 1881 - #89
Bij deze laatste gelegenheid werd Maria ook veroordeeld wegens belediging en het veroorzaken van nachtelijk burengerucht. De boete was 3x f 7,50 of 3 dagen gevangenisstraf plus nog 5 dagen in het cachot.
In addition to the usual fine, this time she was also punished due to insult and making noise during the night. For that, she was fined 3x 7 guilders and 50 cents or 3 days in jail and an extra 5 days confinement.
February 18, 1882 - #97
August 8, 1882 - #100
March 15, 1884 - #110
September 13, 1884 - #116
Klaarblijkelijk was de kantonrechter het een beetje zat (😉) en veroordeelde hij haar tot een verblijf in een Rijkswerkinrichting. Waar is niet bekend maar later kwam zij ook terecht bij de Maatschappij van Weldadigheid in Veenhuizen of Ommerschans.
 |
| De Standaard, 13-9-1884 |
On this last occasion, the judge ordered a three months stay in a government institution for forced labor. Evidently, this measure did not really help, her appearances for the magistrate continued.
August 9, 1885 - #120!!
After reaching this milestone Maria was put away in Veenhuizen or Ommerschans where many beggars and drunkards from all over the country were transported to. Thereafter she stayed in an institution for the poor in The Hague. There she passed away in May 1902. A kind of obituary in one of the newspapers told the story of her life. It said that she reached an impressive number of 300 convictions. But I believe that is a bit exaggerated. No matter her alcohol addiction she reached the age of the strong: 80 years! But to spend your old age this way ...
 |
| Het Volk, 14-5-1902 |
Lezers van bovenstaande krantenknipsels weten hoe het 'Mie' verder vergaan is, niet best. Maar het blijft verbazingwekkend dat iemand met haar stijl van leven de respectabele leeftijd van 80 jaar heeft gehaald. Maar of dat in die tijd, in haar omstandigheden, zo lollig was, ik waag het te betwijfelen.